«Η Ποιοτική αποδόμηση των “Αδιευκρίνιστων” ψηφοφόρων αποτελεί σχεδόν πάντα τον καθρέπτη της Ελληνικής Κοινωνίας»
Μετά την Κρίση Τι;
Είναι προφανές ότι διανύουμε μία από τις δυσκολότερες αλλά και μεταβατικότερες ίσως φάσεις της μεταπολιτευτικής περιόδου. Όλοι αποδίδουν την κρίση που βιώνουμε στην περιβόητη πτώση του δικομματισμού.
Παρόλα αυτά κανείς δεν τολμά να οριστικοποιήσει και σωστά πράττει, ότι ο δικομματισμός έχει παρέλθει οριστικά.
Ο λόγος της παρούσας κρίσης οφείλεται στο γεγονός ότι έχουν εκραγεί ταυτοχρόνως δύο εκρηκτικά στα χέρια της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.
Το εκρηκτικό υλικό της Νέας Δημοκρατίας είναι διακοπτόμενο και περιοδικά επαναλαμβανόμενο και ακούει στο όνομα «κουκουλώνει σκάνδαλα» το οποίο αναφέρεται από το 38,6% του εκλογικού σώματος ενώ αντίστοιχα το εκρηκτικό υλικό του ΠΑΣΟΚ είναι μακρόσυρτο και βασανιστικό και ακούει στο όνομα «εσωκομματικά προβλήματα» το οποίο μάλιστα διαπιστώνεται από το πλειοψηφικό 63,5% των Πολιτών.
Αυτές όμως οι δύο ταυτόχρονες εκρήξεις έχουν εγκλωβίσει και καθηλώσει τα δύο μεγάλα κόμματα σε μία απίστευτη απραξία όσον αφορά στην παραγωγή του προβλεπόμενου από τους «ρόλους» τους έργου. Αποτέλεσμα αυτής της απραξίας είναι η «συστημένη αποστολή» ψηφοφόρων στα μικρότερα κόμματα αλλά και στην περίφημη Αδιευκρίνιστη Ψήφο η οποία έχει φθάσει πια σχεδόν σε μόνιμη βάση στα επίπεδα του 20%.
Όμως κάποια στιγμή ο παροξυσμός των δύο κύριων προβλημάτων θα περάσει και τότε θα έρθουν στην επιφάνεια ενδεχομένως πιο σοβαρά και ίσως πιο μόνιμα προβλήματα για τους δύο μεγάλους παίκτες.
Μελετώντας τους ψηφοφόρους οι οποίοι καχύποπτα αλλά και αμήχανα δεν διευκρινίζουν τις προθέσεις τους για το ποιο κόμμα θα μπορούσαν να ψηφίσουν προκύπτουν τα βασικά δομικά προβλήματα που έχουν τα δύο μεγάλα κόμματα. Ας μην ξεχνάμε πως έχει αποδειχθεί ότι η ποιοτική αποδόμηση των «Αδιευκρίνιστων» ψηφοφόρων είναι πάντα ο καθρέπτης της Ελληνικής κοινωνίας.
Με έκπληξη διαπιστώνει κανείς ότι για τους Πολίτες οι οποίοι «αντιστέκονται…» το πρόβλημα της Κυβέρνησης αναλογικά, δεν είναι μόνο «το κουκούλωμα σκανδάλων» και η «ασυνέπεια / αναξιοπιστία» (όπως θα ήταν ίσως αναμενόμενο) αλλά είναι κυρίως η δυναμική της «Επιπολαιότητάς» της (Μέγιστος δείκτης διαφοροποίησης σε σχέση με τον μέσο Έλληνα).
Η «Επιπολαιότητα» όμως εξ ορισμού συνδέεται και με τη φράση «δυσάρεστες εκπλήξεις» το οποίο αποτελεί ότι χειρότερο για τον Έλληνα Πολίτη και κυρίως η λέξη «εκπλήξεις». Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι η Κυβέρνηση να απομακρύνει συνεχώς τον «Αναποφάσιστο» Πολίτη από την όποια «Αισιοδοξία» και «Προοπτική» ( Το μικρότερο ποσοστό στα θετικά χαρακτηριστικά -> 4% ).
Το ΠΑΣΟΚ από την άλλη πλευρά εμφανίζει την αντίστοιχη δυναμική στο πρόβλημα «Αμήχανο / Ασυντόνιστο». Στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση το πρόβλημα μοιάζει να είναι χειρότερο καθώς έτσι όπως διαμορφώνεται το DNA του ΠΑΣΟΚ, κατά τους πολίτες, τίθεται το ερώτημα «τα εσωκομματικά προβλήματα προκαλούν αμηχανία και έλλειψη συντονισμού στο κόμμα ή η αμηχανία και η έλλειψη συντονισμού προκαλούν εν τέλει τα εσωκομματικά προβλήματα». Αυτό το ατέρμονο δίλλημα από πλευράς ΠΑΣΟΚ, οδηγεί αντίστοιχα τους αναποφάσιστους Πολίτες στο συμπέρασμα ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι ακόμα έτοιμο να κυβερνήσει καθώς μόνο ένα 1,5% από αυτούς το πιστεύουν.
Ο Πολίτης έχει φθάσει πλέον να δηλώνει ότι το διακύβευμα / δίλλημα που του τίθεται είναι η παθητική επιλογή αποφυγής της «Επιπολαιότητας» ή αποφυγής της «Αμηχανίας».
Επιστροφή