«Το εκρηκτικό μίγμα «Πρόκληση» + «Έχω», αναδεικνύει την ανάγκη για μια ωφελιμιστική συμπεριφορά, η οποία μάλιστα περνά μέσα από παραβατικές και ανατρεπτικές διαδικασίες»
«ΕΝ ΤΗ ΠΑΛΑΜΗ ΚΑΙ ΟΥΤΩ ΒΟΗΣΩΜΕΝ»
Τα τελευταία 10 χρόνια παρακολουθούμε την ελεύθερη πτώση του Έλληνα προς την κατεύθυνση της ανασφάλειας, της αποφυγής ανάληψης ρίσκων και της αναζήτησης σταθερών σημείων αναφοράς και μιας ζωής τακτοποιημένης χωρίς απρόβλεπτες καταστάσεις.
Επιπλέον είδαμε να ανατρέπεται η έμφυτη υπεροχή του «Εγώ» υπέρ του «Εμείς», αναδεικνύοντας έναν Πολίτη ο οποίος αναζητούσε συμμαχίες με στόχο να δημιουργήσει ενισχυτές φωνής για την διεκδίκηση όσων μόνος του δεν μπορούσε να απαιτήσει.
Και ξαφνικά έχουμε απέναντί μας έναν Έλληνα ο οποίος βρίσκει το θάρρος έστω και δημοσκοπικά να πει «εγώ θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ», «συμπαθώ περισσότερο τον κ. Α. Τσίπρα από ότι τον κ. Κ. Καραμανλή», «εγκαταλείπω κυρίως το ΠΑΣΟΚ, αλλά και τη Ν.Δ.» και παράλληλα να δείχνει θετική διάθεση για κυβερνήσεις συνεργασίας.
Αναρωτιέται κανείς που βρέθηκε τόσο θάρρος για ένα τέτοιο ξεβόλεμα; Η αναζήτηση μιας απάντησης οδηγεί σε δύο προσεγγίσεις:
1. Ο Έλληνας σκέφθηκε βαθιά και εμπεριστατωμένα, ανέλυσε όλες τις ιδεολογικές και πολιτικές προεκτάσεις του Κοινωνικού Χάρτη και κατέληξε σε αυτή τη συμπεριφορά.
ή
2. Ο Έλληνας ζορίστηκε πολύ, απόκαμε και με τρόμο διαπίστωσε ότι βρίσκεται ανάμεσα σε δύο «Συμπληγάδες Πέτρες». Αφενός τις πολύ υψηλών απαιτήσεων καταναλωτικές, κοινωνικές και ουσιαστικές του ανάγκες και αφετέρου το αδιεξοδικό συνονθύλευμα συμφερόντων, πολιτικού κόστους, ατολμίας έργου και έλλειψης ικανότητος για προτάσεις που να πείθουν και να στηρίζονται σε σχέδιο και αξίες. Αποτέλεσμα αυτού του εφιαλτικού αδιέξοδου ήταν η ανάγκη για αντίδραση, για ανατροπή για ένα ηχηρό χτύπημα του χεριού στο «πολιτικό τραπέζι» ως μία προειδοποίηση.
Τα πρόσφατα όμως κοινωνικό – πολιτισμικά στοιχεία (RISC / 2007-2008) δημιουργούν το πλαίσιο από το οποίο θα προκύψει το αν σωστή απάντηση είναι η 1η ή η 2η.
Συγκεκριμένα μελετώντας την εξελικτική πορεία του Έλληνα κατά τη διάρκεια της τελευταίας τριετίας 2005-2008 στους τρείς άξονες οι οποίοι αποτελούν την μαγνητική τομογραφία των αξιών του …
- Άξονας 1 : Ρίσκο <- -> Σιγουριά
- Άξονας 2 : Υπευθυνότητα <- -> Πρόκληση
- Άξονας 3 : Είμαι <- -> Έχω
… διαπιστώνεται ότι ο Πολίτης φαίνεται πλέον να μειώνει σημαντικά την ταχύτητα κίνησης του προς την «Σιγουριά» (Άξονας 1) διογκώνοντας σταδιακά την μέση θέση του στον άξονα μετατρέποντας την ανάγκη του για «Σιγουριά» σε ανάγκη για «Ισορροπία».
Αντίστοιχα στον δεύτερο άξονα κινείται από την «Υπευθυνότητα προς την «Πρόκληση» αγγίζοντας σταδιακά την απόλυτη εξισορρόπηση ανάμεσα στις δύο συμπεριφορές αφήνοντας όμως αιχμές για ενίσχυση της «Πρόκλησης» μέσα στα επόμενα χρόνια.
Όμως η έκπληξη έρχεται από τον τρίτο άξονα «Είμαι» - «Έχω» όπου το ήδη ισχυρό «Έχω» του 2005 ( 58%) γίνεται ακόμα ισχυρότερο το 2008 (62%) χωρίς φαινόμενα τάσης εξισορρόπησης.
Οι Έλληνες πολίτες απομακρύνονται από το να θέλουν να κρίνονται από τα «Έργα» τους αλλά από το τι «Κατέχουν». Γίνονται απαιτητικοί για απτά, έστω και μικρά πράγματα, αναζητώντας την ποιότητα ζωής άμεσα χωρίς να δείχνουν πλέον περιθώρια υπομονής.
Το εκρηκτικό μίγμα «Πρόκληση» + «Έχω» αναδεικνύει την ανάγκη για μια ωφελιμιστική συμπεριφορά η οποία περνά μέσα από παραβατικές και ανατρεπτικές διαδικασίες.
Τα τελευταία λοιπόν οδηγούν στο ότι η σωστή απάντηση στο αρχικό ερώτημα «που βρέθηκε το θάρρος και η τόλμη για πιθανό ξεβόλεμα» είναι εκείνη με τον αριθμό 2 δηλαδή «η ανάγκη για αντίδραση, ανατροπή και ο πολίτης (όχι ακόμα ο αρχηγός) Τσίπρας».
Επιστροφή