«Ποιος Μπορεί;»
Η διλληματική τοποθέτηση (διακαναλική) του Πρωθυπουργού θεωρήθηκε από τους κεντροδεξιούς/δεξιούς «θεμέλιος λίθος μακροπρόθεσμων προβλημάτων για τους αντιπάλους τους», θυμίζοντάς πολιτικούς, που ένα χρόνο πριν, του είπαν το τραυματικό «Εγώ Δεν Μπορώ». Οι αριστεροί ψηφοφόροι έδειξαν απαθείς, εισπράττοντας κατά την άποψή τους, άλλον έναν κύκλο «ασαφών» τοποθετήσεων, από την πλευρά της Κυβέρνησης.
Οι κεντρώοι όμως ψηφοφόροι είδαν την τοποθέτηση του Πρωθυπουργού με σφιγμένη ψυχή, φοβούμενοι ότι θα γίνει το μεγάλο λάθος, τουλάχιστον σε επίπεδο ρητορικής. Αρχικά οι «στρογγυλεμένες» ερωτήσεις και απαντήσεις ανακούφισαν και οδήγησαν σε σταυροκόπημα του τύπου «δόξα τω Θεώ, δε πάθαμε τίποτα». Το «αναθάρρεμα» έδωσε τη σκυτάλη και στη «συγχώρεση» καθώς «έπρεπε να τοποθετηθεί, ο άνθρωπος, απέναντι στο δίλλημα της αντιπολίτευσης, το όφειλε στον εαυτό του και στο κόμμα».
Μετά όμως την τακτοποίηση της κομματικής/ιδεολογικής πειθαρχίας, άρχισε δειλά-δειλά να λειτουργεί το «σαράκι» της λογικής. Άρχισαν να αναδύονται αμείλικτα τέσσερα ερωτηματικά. «Αφού έχει μια τεράστια αυτοδυναμία, γιατί το κάνει;», «Γιατί πετάει την καυτή μπάλα πάλι πίσω σε εμάς;», «Που βάζει τον πήχη της νίκης/ήττας;», «Μήπως τελικά ΟΥΤΕ αυτός μπορεί;».
Επιστροφή