Ένας μήνας νικά τα δέκα Χρόνια
Μέσα στα δέκα χρόνια που κράτησε η βαριά οικονομική κρίση στην Ελλάδα υπήρξαν στιγμές που οι αναλυτές πίστεψαν ότι κάτι άλλαξε στην κουλτούρα των Πολιτών ως μάθημα από όσα συνέβησαν μέσα σε αυτό το διάστημα. Δυστυχώς κάθε φορά με το που υπήρχε έστω και μια μικρή αναλαμπή ανάκαμψης το αιώνιο «θηρίο» που κρύβεται αιώνες στην ψυχή του Έλληνα έβγαινε στην επιφάνεια. Η μάχη μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Η μάχη μεταξύ του ότι νιώθει ταυτόχρονα Μεγαλειώδης και Αξιολύπητος.
Και ξαφνικά ο Πλανήτης νόσησε από βαριά νόσο στην κυριολεξία, τον Κορωνοιό. Και εκεί που δέκα χρόνια δεν μπόρεσαν να πειράξουν σοβαρά την νοοτροπία μας ήρθε ένας μήνας και έκανε «κρακ» στην «μπεντένια» νοοτροπία μας για το τι είναι Αλληλεγγύη, Επαγρύπνηση, Εγρήγορση, Έγκαιρη αντιμετώπιση, Χρήσιμο «Θυμικό», Ενσωμάτωση της Ψηφιακής Εποχής στην Καθημερινότητά μας και τέλος έστω μια Προσπάθεια Πειθαρχίας.
Ο «ξενιστής» που ενσωμάτωσε όλα τα παραπάνω μέσα μας είναι ο «Φόβος». Ανάθεμα στη στιγμή που συνέβη ο «Κορωνοιός», από την άλλη όμως ευτυχώς που συνέβη διότι ξαφνικά άρχισαν να κουνάνε πράγματα στην Ελληνική πραγματικότητα τα οποία φαίνεται ότι αυτήν τη φορά ήρθαν για να μείνουν.
Έρχονται στην επιφάνεια αρχετυπικοί ρόλοι όχι μόνο για τους Πολιτικούς Ηγέτες αλλά και για τις Μάρκες όπως α)Ήρωας – Αυτοθυσία, Θάρρος, Αναβάπτιση, Ισχύς, β)Μητέρα – Αλτρουισμός, Ενσυναίσθηση, Εγγύτητα, Συλλογικότητα, γ) Μάγος – Διαισθητικότητα, Χάρισμα, «Υπερβατικότητα», Φαντασία, δ)Επιστήμονας – Λογική, Στοιχεία, Στιβαρότητα, Μεθοδικότητα,Γειωμένος, ε)Σύγχρονος – Ψηφιακή Εποχή, Ταχύτητα, Κοινωνική Αναβάθμιση.
Με λίγα λόγια το ζητούμενο σήμερα είναι η αναβάθμιση των Ηγετών (φυσικών και μαρκών) στους άξονες Αγάπη & Σεβασμός (Love & Respect).
Όποιος δοκίμασε σε αυτές τις δύσκολες μέρες να δουλέψει από το σπίτι πως θα αντέξει στον πειρασμό να μην το συνεχίσει και μετά. Η σημερινή Δαρβινική ανάγκη για επιβίωση κόβει επιτέλους με ουσιαστικό τρόπο το εναρκτήριο νήμα της ενσωμάτωσης της Ψηφιακής Εποχής στην Ελληνική Κοινωνία πχ όταν η μητέρα ταυτόχρονα θα εργάζεται αλλά θα βιώνει το μεγάλωμα του παιδιού της, τα πρώτα του βήματα και τις πρώτες του λέξεις δια ζώσης και όχι μέσα από το αντί-ηχείο μιας γιαγιάς ή παππού.
Τέλος ποιος δεν θα θυμάται την αναβάθμιση της «Αυτοεκτίμησης» που νιώθουμε ως Έλληνες Πολίτες όταν φανήκαμε εν τέλει πιο οργανωμένοι από Χώρες που «κρυφό-ζηλεύαμε» όπως η Ιταλία και η Ισπανία. Την επόμενη φορά που κάτι μεγάλο θα μας καλέσει ως καθήκον θα είμαστε πλέον πιο έτοιμοι να είμαστε όλοι εκεί (Συλλογικότητα, Εθελοντισμός κλπ).
Επιστροφή