«ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ»
Η Τελευταία Θητεία ( 1990 – 1995 )
Η συμμετοχή σε μία προσπάθεια σκιαγράφησης ενός «Εθνάρχη» του μεγέθους του Κωνσταντίνου Καραμανλή δημιουργεί Δέος, Ευθύνη και το Καθήκον της προσέγγισης αυτής της προσπάθειας με απόλυτη Σεμνότητα και με στήριξη σε απτά χειροπιαστά στοιχεία έτσι ώστε να μην ωραιοποιούνται αλλά και να μην χρωματίζονται αρνητικά οι φωτοσκιάσεις και οι γωνίες του προφίλ τέτοιων ηγετών.
Για την παραπάνω σκιαγράφηση επελέγη η χρονιά του 1992 για δύο λόγους :
1. Ήταν η μέση περίπου της τελευταίας θητείας του Κωνσταντίνου Καραμανλή ως Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας και ταυτόχρονα…
2. Στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή υπάρχουν διαθέσιμα διαχρονικά (σύγκριση με πέντε χρόνια πριν à 1987) ποσοτικά στοιχεία για τις Παγκόσμιες Κοινωνικές Αξίες που χαρακτήριζαν τότε και την Ελλάδα.
Ο χάρτης της εποχής εκείνης σε επίπεδο πολιτικών προσωπικοτήτων ήταν πολύ διαφορετικός από το σημερινό. Συγκεκριμένα οι πρώτοι δέκα (10) σε συνολική θετική δημοτικότητα πολιτικοί με σειρά αξιολόγησης ήταν οι : Γιώργος Γεννηματάς (73,2%), Α. Σαμαράς (68,4%), Κ. Σημίτης (59,7%), Κωνσταντίνος Καραμανλής (58,5%), Γ. Αρσένης 45,6%, Β. Παπανδρέου (45,5%), Μ. Έβερτ (42,8%), Ανδρέας Παπανδρέου (42,4%), Α. Πεπονής (40,1%) και Γ. Σουφλιάς (39,0%).
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής βρισκόταν στην τέταρτη (4η) θέση μετά από έναν εξαιρετικά Αγαπητό πολιτικό (Γ. Γεννηματά), έναν νέο Ανερχόμενο πολιτικό για εκείνη την εποχή (Α. Σαμαρά) και έναν επόμενο Πρωθυπουργό (Κ. Σημίτη). Αξίζει να σημειωθεί η όγδοη (8η) θέση του Ανδρέα Παπανδρέου στην δεδομένη συγκυρία.
Όταν όμως η ανάλυση προχωρήσει με λίγο πιο «σφικτά» κριτήρια δηλαδή μελετώντας όχι μόνο την συνολική θετική δημοτικότητα των πολιτικών αλλά και τον σκληρό πυρήνα «Είναι ένας από τους Καλύτερους», τότε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής καταλάμβανε την πρώτη (1η) θέση με 26,7% και ο Γ. Γεννηματάς την δεύτερη (2η) με 25,1%.
Παρόλα αυτά ο συγκεκριμένος Ηγέτης βρισκόταν σε μία μάλλον πτωτική πορεία καθώς σε σχέση με έξι (6) μήνες πριν (Ιούνιος 1992) η συνολική θετική δημοτικότητά του ήταν 8,3 εκατοστιαίες μονάδες λιγότερες (66,8% à 58,5%)) και αντίστοιχα η σειρά του στη κατάταξη των πολιτικών έπεφτε από τη δεύτερη (2η) στη τέταρτη (4η) θέση.
Πόσο γόνιμο όμως ήταν τότε το περιβάλλον για να ευδοκιμήσουν προσωπικότητες με τα χαρακτηριστικά του Κωνσταντίνου Καραμανλή; Καλύτερος τρόπος για μια τέτοια σημειολογική ανάλυση δεν μπορεί να είναι άλλος από τη μελέτη της δομής των αξιών του Έλληνα της εποχής εκείνης και της αντίστοιχης διαχρονικής εξέλιξής τους.
Οι πέντε (5) πρώτες αξίες στην Ελλάδα του 1992 ήταν η ΘΕΟΣΕΒΕΙΑ (252 – Δείκτης σημαντικότητας που μπορεί να κυμανθεί μεταξύ 0 έως 999), η ΑΥΤΟΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ (223), η ΗΘΙΚΗ (222), ο ΑΛΤΡΟΥΙΣΜΟΣ (186) και οι ΕΠΑΦΕΣ / ΦΙΛΙΑ (179).
Αντίστοιχα το 1987 (πέντε χρόνια πριν) οι πρώτες αξίες στη Χώρα μας ήταν η ΑΥΤΟΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ (221), οι ΕΠΑΦΕΣ / ΦΙΛΙΑ (215), η ΑΣΦΑΛΕΙΑ (187), η ΗΘΙΚΗ (185) και τα ΒΙΟΠΟΡΙΣΤΙΚΑ / ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ (184).
Η άνοδος στην πρώτη πεντάδα και μάλιστα με σημαντικούς δείκτες της ΘΕΟΣΕΒΕΙΑΣ και του ΑΛΤΡΟΥΙΣΜΟΥ αποτέλεσαν το πρώτο λίπασμα για την αλλαγή του κοινωνικό – πολιτικού τοπίου.
Επιπλέον και μάλιστα με έμφαση, πρέπει να προστεθεί στα παραπάνω η σημαντική πτώση, την εποχή εκείνη, αξιών όπως ΙΣΧΥΣ (120 à 90), ΚΥΡΟΣ (178à 151) και ΑΣΦΑΛΕΙΑ (187à 152) σε σχέση με πέντε χρόνια πριν (1987).
Είναι εμφανές ότι ο κοινωνικό – πολιτικός καμβάς της εποχής είχε αρχίσει να γίνεται περισσότερο έφορος και δεκτικός για προσωπικότητες όπως ο Γ, Γεννηματάς, αφήνοντας λιγότερο χώρο για περαιτέρω ανάπτυξη ηγετών, οι οποίοι στηρίζονταν έντονα σε χαρακτηριστικά Ισχύος και Κύρους όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Αυτές όμως οι αντίξοες, για εκείνον, κοινωνικό – πολιτικές συνθήκες κάνουν την «πρωτιά» / «αντοχή» του Κωνσταντίνου Καραμανλή στον σκληρό δείκτη «Είναι ένας από τους Καλύτερους» ακόμα πιο σημαντική μη επιτρέποντας έτσι να τεθεί υπό αμφισβήτηση ο ηγετικός του ρόλος ακόμα και στην δύσκολη τελευταία του Θητεία.
Επιστροφή