«… ο άκρατος «Πρωταθλητισμός», ακόμα και στη ζωή, ενδέχεται να αποτελέσει την «ορμόνη» που θα γίνει ο φορέας μετάδοσης του «ντόπινγκ» στον ευρύτερο περίγυρο των πολύ νεαρών μαθητών / αθλητών και από εκεί ποιος ξέρει που;»
«ΝΤΟΠΙΝΓΚ ΣΤΗ ΖΩΗ»
«Δόξα τω Θεώ, Βοήθα Παναγιά μου». Είναι το συναίσθημα, το οποίο βιώνει συνεχώς η Ελληνική Κοινωνία ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό. Με το που είπαμε «Δόξα τω Θεώ» μετά τις εξελίξεις στο Βουκουρέστι, σχετικά με το Βέτο στην FYROM / ΠΓΔΜ και την συνολική στάση που κράτησε η Ελλάδα, εμφανίστηκε η λαίλαπα του ντόπινγκ.
Το «ντοπάρισμα» των Ελλήνων Αθλητών της Άρσης Βαρών αποτελεί δεύτερο πλήγμα για την Ελλάδα και τον Αθλητισμό της, μετά τα φαινόμενα «Κεντέρης / Θάνου».
Τα ερωτήματα που δημιουργούνται σε κοινωνικό επίπεδο είναι πολλά :
· Το φαινόμενο ντόπινγκ στην Ελλάδα πόσο εκτεταμένο είναι;
· Το φαινόμενο ντόπινγκ στην Ελλάδα είναι σε καλύτερη ή χειρότερη κατάσταση από ότι σε άλλες Χώρες;
· Τα μετάλλια που μέχρι σήμερα έχει πάρει η Ελλάδα, γενικά, σε όλα τα αθλήματα είναι «ντοπαρισμένα» ή μη;
· Η υπόθεση του ντόπινγκ έχει αγγίξει μόνο τον αθλητικό κόσμο που κάνει πρωταθλητισμό ή έχει αγγίξει και τους αθλητές που απλά προσπαθούν να «ανέβουν»;
· Μήπως το φαινόμενο ντόπινγκ έχει «προσβάλλει ως ιός» και τον παιδικό ή σχολικό αθλητισμό;
· Ποια είναι η στάση των Γονέων απέναντι στο ντόπινγκ; Μήπως ο Πρωταθλητισμός της Ζωής έχει «προσβάλλει ως ιός», κατ’ αρχήν τους Γονείς οι οποίοι με τη σειρά τους, ενδεχομένως ακόμα και ενεργητικά, επιδιώκουν να ντοπάρουν κάποιους πολλά υποσχόμενους νέους αθλητές;
· Ποια είναι η γενικότερη κατάσταση και η στάση της ευρύτερης Κοινωνίας, και μέσα σε πόσο κοινωνικά «γόνιμο έδαφος» συμβαίνουν όλα αυτά;
Υπάρχουν σημαντικές ενδείξεις ότι το κοινωνικό «έδαφος» είναι μάλλον γόνιμο για να ευδοκιμήσουν τάσεις «παθητικής ανοχής» έως και «ενεργητικής υποδοχής» τέτοιων φαινομένων.
Σε μια Κοινωνία «Πρωταθλητισμού» όπου το 65,0% περίπου των πολιτών δηλώνει ότι «θα ήταν διατεθειμένοι να ρισκάρουν σημαντικά για να αποκτήσουν αυτό που θέλουν» (TGI 2007-2008) και σε συνδυασμό με την μείωση της κίνησης του Έλληνα προς την ανασφάλεια (RISC 2007-2008), έχουμε ήδη το πρώτο συστατικό / λίπασμα απονεύρωσης συνειδήσεων. Το κοινωνικό δε ντοπάρισμα αγγίζει το 75,0% σε άτομα ηλικίας 15-24 ετών.
Οι κίνδυνοι ενισχύονται ακόμα περισσότερο όταν 55,0% (TGI 2007-2008) των Ελλήνων δηλώνουν ότι «προσβλέπουν σε γενετικές ανακαλύψεις που θα τους κάνουν να φαίνονται και να αποδίδουν καλύτερα». Η άποψη αυτή για τη ζωή φθάνει περίπου το 60,0% στις ηλικίες 18-34 ετών.
Αρκετά έμμεσο αλλά ταυτόχρονα και αρκετά ενδεικτικό είναι και το γεγονός ότι 1 στους 3 Έλληνες έχουν αρχίσει να ρίχνουν τις άμυνες τους ακόμα και για τη χρήση μεταλλαγμένων τροφίμων. Η έλλειψη δε αναστολών για χρήση μεταλλαγμένων τροφίμων ανέρχεται στο ύψος του 40,0% στις πολύ μικρές ηλικίες των 15-17 ετών.
Όλη η ιδέα του πραγματικού φόβου για το ντόπινγκ πλέον εστιάζει στο κατά πόσο το φαινόμενο αυτό θα παραμείνει τουλάχιστον στα στεγανά του Αθλητικού «Πρωταθλητισμού» με στόχο να απονευρωθεί, να απομονωθεί και να καταπολεμηθεί στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Το ερώτημα είναι αν το κοινό χαρακτηριστικό μεταξύ Αθλητισμού και Κοινωνίας που είναι ο «Πρωταθλητισμός» θα αποτελέσει αφενός τη ρωγμή, αφετέρου την «ορμόνη» που θα γίνει ο φορέας μετάδοσης του «ιού / ντόπινγκ» στον ευρύτερο περίγυρο των πολύ νεαρών μαθητών / αθλητών και από εκεί ποιος ξέρει που;
Επιστροφή