«… είμαστε λοιπόν τόσο σίγουροι ότι στα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια θα παρέχουν σίγουρα καλύτερη εκπαίδευση και εμείς δεν θα μπορούμε να έχουμε πρόσβαση σε αυτήν ; …»
«ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ; … ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ; ….ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ; … ή ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ….»
Σε μια Χώρα η Ποιότητα, το Εύρος και το Βάθος της Παιδείας και του Συστήματος που την υπηρετεί, αποτελούν τις ρίζες, οι οποίες με τη σειρά τους προδιαγράφουν το Ύψος και τη Δύναμη του κορμού, του «Δένδρου Ζωής» ενός Λαού και αντίστοιχα τους καρπούς και τις αντοχές του στις δυσκολίες που θα συναντήσει στην εξελικτική του πορεία.
Ένα από τα διακυβεύματα αυτή τη στιγμή στο χώρο της Παιδείας είναι η λειτουργία Ιδιωτικών Πανεπιστημίων στην Ελλάδα.
Οι πολίτες φαίνεται να είναι μάλλον σε σύγχυση καθώς η αναλογία αποδοχής των Ιδιωτικών Πανεπιστημίων είναι περίπου 48% Αποδοχή - 52% Απόρριψη (ΕΤ. Κ. ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ Μαΐου 2008).
Οι νέοι ηλικίας 18-24 ετών τα απορρίπτουν με έμφαση, σε μια αναλογία 70 Απόρριψη / 30 Αποδοχή για να φθάσουμε στην ανάστροφη σχεδόν αναλογία 45 Απόρριψη / 55 Αποδοχή στις ηλικίες 55+ ετών. Την κρίσιμη ομάδα στην οποία κορυφώνεται το δίλλημα 50 / 50 συγκροτούν άτομα ηλικίας 35-50 ετών. Είναι ακριβώς η χρονική στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου όπου κορυφώνεται η συνειδητοποίηση της ευθύνης απέναντι στις επόμενες γενιές.
Οι Χαμηλότερης μόρφωσης πολίτες εμφανίζουν ισχυρότερες άμυνες εναντίον των Ι.Π. καθώς και οι κάτοικοι Ημιαστικών και Αγροτικών περιοχών, σε αντίθεση με τους Περισσότερο μορφωμένους και τους κατοίκους Αστικών κέντρων.
Με βάση τα παραπάνω πρέπει να παρασχεθεί πειστική ενημέρωση και καθησύχαση, στους πολίτες όσον αφορά στη λειτουργία Ι.Π. στην Ελλάδα. Διότι …
1. Οι νεώτεροι πολίτες ενδεχομένως φοβούνται ότι δεν θα μπορέσουν στην ζωή τους να αποκτήσουν την οικονομική ευρωστία που απαιτείται για να στείλουν τα παιδία τους σε Ι.Π. Ενδεχομένως επίσης θυμώνουν διότι «μόλις» δεν πρόλαβαν να έχουν και αυτοί την ευκαιρία πρόσβασης σε Ι.Π.
2. Οι λιγότερο μορφωμένοι πολίτες πιθανόν δεν μπορούν να κατανοήσουν την όποια εκπαιδευτική αξία λειτουργίας των Ι.Π. στην Ελλάδα ή ακόμα πιο πιθανόν, αισθάνονται ότι δεν θα μπορέσουν (οικονομικοκεντρικά) να στείλουν τα παιδιά τους εκεί.
3. Οι δε κάτοικοι της «Περιφέρειας» αισθάνονται όλα τα παραπάνω ενισχυμένα με την πεποίθηση ότι τα Ι.Π. «σίγουρα» δεν θα δραστηριοποιηθούν εκτός των «λαμπερών» μεγάλων Αστικών κέντρων.
Επιπλέον πρέπει να ληφθεί υπόψη το «οικονομικοκεντρικό» ισοζύγιο το οποίο διαπερνά σήμερα την Παιδεία στην Ελλάδα. Δαπανώνται Χρήματα (Σχολεία, Φροντιστήρια, Ξένες Γλώσσες) , Ιδρώτας (Το έχουμε κάνει Στόχο Ζωής) , Συναισθηματική Προσπάθεια (Η «κιμαδομηχανή» των Εισαγωγικών στα ΑΕΙ) με στόχο τα παιδιά να ισοσκελίσουν το παραπάνω ισοζύγιο με τα χρήματα, το κύρος και την ποιότητα ζωής που θα εισπράξουν στο μέλλον. Ο ισολογισμός αυτός σήμερα φαίνεται να ισοσκελίζεται με δυσκολία.
Συμπερασματικά μελετώντας το τοπίο και τη ρητορική που αναπτύσσεται σήμερα φαίνεται ότι το ρήμα / ερώτημα που επικρατεί είναι «θα μπορώ;» το οποίο με τη σειρά του εν τέλει, σημαίνει «θέλω». Μήπως λοιπόν βαθιά μέσα μας υπάρχει η πεποίθηση ότι «Εκεί» θα παρέχουν σίγουρα καλύτερη εκπαίδευση και εγώ δεν θα μπορώ να έχω πρόσβαση. Μήπως όμως επιπλέον έχει χαθεί η εμπιστοσύνη προς τις «εξουσίες» στην Ελλάδα (Πολιτεία, Διδακτικό Προσωπικό κλπ) ως προς την Ικανότητά και την Θέλησή τους να κινητροδοτηθούν από την «Ανταγωνιστικότητα» για να εκτοξεύσουν την Δημόσια Παιδεία (Ελλάδα - Κοιτίδα Χώρα) στο ύψος που της αρμόζει.
Επιστροφή