«Το τρίγωνο του διαβόλου »
Αποδείξεις, Συναίνεση και Μέλλον είναι το τρίπτυχο στις καθημερινές συζητήσεις των πολιτών οι οποίοι αντιμετωπίζουν τρία καυτά ερωτήματα.
Θα μπορέσω να μαζέψω τις αποδείξεις που απαιτούνται; Που πρέπει να σταματήσω να συμφωνώ άνευ όρων με μέτρα που μου επιβάλλονται για το «καλό» μου; Οι προσπάθειες που θα καταβάλω από εδώ και πέρα που θα οδηγήσουν;
Ξαφνικά «τρεις το λάδι τρείς το ξίδι δεν κάνουν έξι το λαδόξυδο». Θα «προκάμουν» οι οικογένειες να μαζέψουν τις απαραίτητες αποδείξεις για να καλύψουν όσα απαιτεί το νέο φορολογικό σύστημα; Μια νέα πάλη, μεταξύ δύο νέων τάξεων οικογενειών ξαφνικά αποκαλύπτεται. Οι οικογένειες οι οποίες ξοδεύουν ποσοστιαία όσα περίπου προέβλεψε ο νομοθέτης και οι οικογένειες οι οποίες ξοδεύουν σε ποσοστιαίο επίπεδο λιγότερα από τους «αριθμούς» του νόμου. «Σπάταλοι/Ανοικοκύρευτοι» χαρακτηρίζονται οι πρώτοι, «Τσιγκούνηδες/Μίζεροι» οι δεύτεροι. Το «Εγώ οφείλω να ζω» εναντίον του «Εγώ προτιμώ να είμαι νοικοκύρης». Το «Εγώ μπορώ να βρω αποδείξεις» εναντίον του «Εμένα θα με φορολογήσουν επειδή είμαι νοικοκύρης και δεν ξοδεύω».
Ταυτόχρονα και οι δύο μαζί, κοιτούν τις εξουσίες με ύφος μεταξύ απόγνωσης και καχυποψίας. Προσπαθούν να εντοπίσουν το λεπτό εκείνο όριο και την ισορροπία, μεταξύ αφενός της συνολικής αποδοχής οποιουδήποτε μέτρου στα πλαίσια της εθνικής πειθαρχίας για στήριξη της οικονομίας και αφετέρου της δημιουργικής αντίστασης, σε μέτρα που δημιουργήθηκαν στον αυστηρό αυτόματο πιλότο ανταπόκρισης στις επιταγές της Ε.Ε.
Δυστυχώς ή ευτυχώς σήμερα, απαιτείται όχι συλλήβδην αντιπολίτευση αλλά ούτε και συλλήβδην συναίνεση. Απαιτείται βαθειά πολιτική ευφυΐα και ενσυναίσθηση για την ορθή χρήση του πολιτικού αμπραγιάζ / γκαζιού. Οι αντιπολιτευόμενες όμως εξουσίες τώρα προσπαθούν να αναπτύξουν εμφανώς μια αντίστοιχη «σοφία» προς αυτήν την κατεύθυνση.
Τέλος όλο το τελευταίο διάστημα τα δίνουμε όλα ως Χώρα στη δημιουργία αμυντικών μηχανισμών και αμυντικών διαρθρωτικών αλλαγών προσπαθώντας να κτίσουμε μόνο «νοσοκομεία» θεραπείας της οικονομίας μας, λες και πάντα θα είμαστε «άρρωστοι». Ουδείς ασχολείται με την ανάπτυξη του «σωματότυπου» της οικονομίας μας, δηλαδή με το τι σόι ενεργητικό «άθλημα» ζωής θα μπορούσαμε να κάνουμε όταν θα γίνουμε «καλά». Λίγο όραμα ανάπτυξης δεν κοστίζει τίποτα κύριοι. Σκέτη ειλικρίνεια για τα προβλήματά μας, χωρίς ισόρροπο άρωμα αναπτέρωσης της ελπίδας και της αυτοπεποίθησης μας είναι απλά κυνική αφήγηση μιας αναπηρίας.
Επιστροφή