«Το σταυροδρόμι Εκτιμώ - Αγαπώ»
Όλοι ακούμε τις σειρήνες να ουρλιάζουν για τον επικείμενο βομβαρδισμό. Όλοι κοιτάμε με τρόμο τον ουρανό για να εντοπίσουμε τα σμήνη των βομβαρδιστικών που θα περάσουν πάνω από την Αθήνα για να ρίξουν τα καυτά πρώτα, δεύτερα και τρίτα «μέτρα».
Τα μόνα που μας έχουν απομείνει είναι τα καταφύγια, γιατί δικά μας αεροπλάνα δεν υπάρχουν και τα αντιαεροπορικά είναι αποδεκατισμένα.
Μέσα σε όλον αυτό το χαμό οι πολίτες πελαγωμένοι προσπαθούν να βάλουν σε προτεραιότητα δύο μεγάλες αγωνίες. Ποιος φταίει για την επίθεση που δεχόμαστε και με ποια δομικά στοιχεία να κτίσει τα κριτήρια με τα οποία θα κρίνει στο μέλλον, ώστε να μην υπάρξουν «φταίχτες».
Μέχρι πρότινος πιστεύαμε ότι φταίμε και οι δύο, τόσο ο στρατός, δηλαδή οι πολιτικοί μας, όσο και εμείς οι ίδιοι. Είναι προφανές πλέον ότι τα ποσοστά ευθύνης δεν είναι 50% - 50%. Έχουν καταρρεύσει σημαντικοί πολιτικοί πυλώνες από όλες τις ιδεολογικές πλευρές πάνω στους οποίους στηρίξαμε ελπίδες και όνειρα για μια καλύτερη ζωή. Οι τελευταίες ενοχές για τη δική μας συμπεριφορά κατέρρευσαν και αυτές μπροστά στο 95% - 5% που βαραίνει τις εξουσίες από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.
Οι στρατηγοί και οι στρατιώτες του παλιού πολιτικού στρατού έχουν αλλάξει και οι αντικαταστάτες είναι ακόμα ντελικάτοι βλαστοί που γέρνουν με μεγάλη ευκολία όταν φυσάει ο άνεμος.
Ποιοτικές έρευνες δείχνουν ότι οι «μέγα - πυλώνες» πάνω στους οποίους κτίζονται τα κριτήρια αξιολόγησης των πολιτικών εξουσιών της Χώρας είναι δύο. Ο πρώτος είναι το «Νιώθω / Αγαπώ», που μάλιστα κυριάρχησε στην μεταπολιτευτική περίοδο. Ο δεύτερος είναι το «Κρίνω / Εκτιμώ», σχεδόν ανύπαρκτο ως κριτήριο όλα αυτά τα χρόνια.
Καμία από τις δύο «μεγάλες» πολιτικές δυνάμεις της Χώρας δεν κατακτά σήμερα τον χώρο που δημιουργείται από την συνύπαρξη του «Αγαπώ» και ταυτόχρονα «Εκτιμώ».
Το ΠΑΣΟΚ όντας υποχρεωμένο να «πράξει», εξ ορισμού τοποθετείται καλύτερα στη διάσταση «εκτιμώ», όμως η «μοίρα» έδωσε να πρέπει να «χειρουργεί» δημιουργώντας πόνο, χάνοντας έτσι στο «αγαπώ».
Η Νέα Δημοκρατία δεν «χειρουργεί», συνεπώς δεν πονά κανέναν, τοποθετούμενη πιο κοντά στο «νιώθω», όμως χωρίς νυστέρι στο χέρι έχει δρόμο να διαβεί, μέχρι να μπορέσει να πείσει ότι είναι σε θέσει να γίνει καλύτερος «χειρούργος».
Αγώνας δρόμου καρδιάς και μυαλού.
Επιστροφή