Απορρύθμιση
Δεν έφθανε η εικόνα κοινωνικό - πολιτικό - οικονομικής κατάρρευσης που επικρατεί αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, ήρθε ακόμα περισσότερο αίμα να χυθεί σχεδόν άδοξα, μόλις πριν λίγα εικοσιτετράωρα.
Ο πολίτης εμβρόντητος παρακολουθεί τα δομικά στοιχεία που μέχρι χθες αποτελούσαν και στήριζαν το οικοδόμημα της ζωής του να διαλύονται. Παρακολουθεί το υλικό που τα συνέδεε να θρυμματίζεται και τους κανόνες πάνω στους οποίους στήριζε την αντιληπτική του ικανότητα για τον τρόπο που έπρεπε να εργάζεται, να συμπεριφέρεται, να αισθάνεται και να ζει, να καταρρέουν και να αλλοιώνονται.
Το τικ-τακ που του έδινε ρυθμό, αποσυντονίστηκε με αποτέλεσμα κάθε προσπάθεια επανάκτησης μια συντεταγμένης μελωδίας ζωής είναι σχεδόν αδύνατη.
Η απάντηση στην ανάγκη για «ειλικρίνεια», είναι «η προσχηματική λειτουργία των εξεταστικών επιτροπών» (58,2%), στην «ηγεσία» είναι «ο κανένας» (46%) και στην «ελπίδα» είναι «η απογοήτευση» (70%).
Απορρύθμιση / "Deregulation" ή αλλιώς «Αποκανονικοποίηση» και «Αναμπουμπούλα».
Η εικόνα της Χώρας σήμερα μοιάζει με περιοχή που πλήττεται από ισχυρότατες σεισμικές δονήσεις. Οι κοινωνικό - πολιτικές τεκτονικές πλάκες συγκρούονται απελευθερώνοντας τεράστιες ποσότητες ενέργειας, τις οποίες δεν φαίνονται ικανές να διαχειριστούν οι σημερινές εξουσίες της Χώρας. «Στην αναμπουμπούλα όμως ο λύκος χαίρεται». Υπάρχει σοβαρότατος κίνδυνος τα βουνά να γίνουν λίμνες και οι λίμνες βουνά. Οι σημερινοί ηγέτες να γίνουν νάνοι και νέες άγνωστες ποσότητες να αναδειχθούν είτε για καλό είτε για κακό. Καταστροφή ή Ευκαιρία;
Πριν καλά - καλά εντοπίσουμε κάποιο μικρό φως, την ίδια στιγμή αντιμετωπίζουμε ένα αιματηρό πλήγμα στο γόητρο της ασφάλειας της Χώρας και του Πολίτη, που τον σπρώχνει ξανά, να σκύψει ραγιάδικα στην εσωστρεφή κατάθλιψή του.
Το συμπέρασμα πλέον είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο δεν αρκεί μόνο «ελπίδα». Απαιτείται «Αληθινή Ελπίδα», «Βιώσιμη Ελπίδα», «Ελπίδα σε Στέρεες Βάσεις».
Ποιος ηγέτης όμως έχει κατανοήσει το βαθμό δυσκολίας του συγκεκριμένου έργου. Ποιος ταγός πείθει ότι είναι σε θέση, έχει την υπομονή και το θάρρος να ενεργοποιήσει ένα σχέδιο μακρόπνοου επαναπροσδιορισμού της κουλτούρας ενός Λαού που «απορυθμίζεται».
Είναι φανερό ότι αυτό που λείπει πλέον είναι η διάσταση της «Ποιότητος» και του «Βάθους», της «Δομημένης Σκέψης» και του «Οργανωμένου Σχεδίου», της «Ανοιχτότητας» και της «Ειλικρίνειας», των «Θαρραλέων Αποφάσεων» και της «Στοχοθέτησης» και τέλος της «Παιδείας» και της «Κουλτούρας». Εν ολίγοις «Ποιότητα στη Σκέψη και στη Δράση».
Επιστροφή