Εκκωφαντική Σιγή
Η ολική οικονομική απορρύθμιση, τα ανατρεπτικά μέτρα της ποιότητας ζωής μας και τα συναισθήματα πρωτοφανούς ιστορικά απαισιοδοξίας, δημιουργούν προϋποθέσεις που θα οδηγούσαν τους «πληττόμενους/αδικημένους» πολίτες στους δρόμους, αλαλάζοντες και διαμαρτυρόμενους για την ανατροπή της ποιότητας ζωής τους.
Αντιθέτως, επικρατεί μια σχεδόν εκκωφαντική σιγή με σποραδικές και επικοινωνιακά αδύναμες συμμετοχές σε ισχνές και χωρίς νεύρο πορείες και απεργίες που δεν προκαλούν καν το «ενδιαφέρον» των ΜΜΕ.
Όλοι μοιάζουν να κάθονται στην «τριήρη» και να τραβούν πειθαρχημένα το κουπί που τους αναλογεί. Που οφείλεται λοιπόν όλη αυτή η σιγή;
Πρόκειται για τη γαλήνη πριν την καταστροφή; Για έμμεση παραδοχή της δικής μας ενοχικής συμμετοχής σε αυτό που βιώνουμε; Για παραίτηση επειδή τίποτα πλέον δεν μπορεί να ανατρέψει όλο αυτό που συμβαίνει; Για υπομονή επειδή πιστεύουμε ότι υπάρχει ελπίδα σωτηρίας της Πατρίδας και της ζωής μας;
Περιμένουμε το γείτονα να ουρλιάξει πρώτος; Βιώνουμε εκείνες τις «κενές» χρονικές στιγμές μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τι μας συμβαίνει; Μήπως προηγούνται τα μπάνια του Λαού και βλέπουμε βρε αδερφέ μετά; Μήπως δεν έχει φθάσει ακόμα η μείωση της «τσέπης» στην ποιότητα ζωής μας; Μήπως επειδή το ΔΝΤ λέει πως παίρνουμε τις δόσεις, πείθει ότι πάμε καλά;
Ίδωμεν το φθινόπωρο.
Γεγονός πάντως είναι ότι πρέπει να ξανακτίσουμε τα ερμηνευτικά και προβλεπτικά μας μοντέλα σχεδόν από την αρχή.
Επιστροφή