Δεν υπάρχει Δράκος
Αν υπάρχει κάτι που θα αφήσει όλη αυτή η κρίση του Κορωνοιού στις γενιές που έχουν ή έχουν αρχίσει να αναπτύσσουν κάποιες κοινωνικό-πολιτικό-πολιτισμικές μνήμες είναι μια «Συλλογική Υπευθυνότητα» που ξεκίνησε από επιβαλλόμενη υποχρέωση και καταλήγει ως εμπειρία / περιουσιακό στοιχείο για την Χώρα.
Αυτό δε το πρωτόγνωρο συναίσθημα που λόγω σύγκρισης με τις άλλες Χώρες μας γεμίζει με υψηλή υπερηφάνεια και αυτοεκτίμηση έχει γίνει απαραίτητο συστατικό για όλους τους δρώντες της Ελληνικής Κοινωνίας και Αγοράς.
Άπαντες Ηγέτες Κοινωνικοί, Ηγέτες Πολιτικοί, Επιχειρήσεις και Μάρκες πρέπει να ανταποκριθούν στις έννοιες της «Συναίνεσης» και του «Μαζί».
Όλο αυτό το κλίμα υποχρεώνει ακόμα και την Αξιωματική Αντιπολίτευση να κινηθεί με όρους «Υπεύθυνης Στάσης» και «Ωριμότητας». Το τελευταίο με τίποτα δεν σημαίνει ότι χωράνε στο μυαλό και στη ψυχή του εκλογικού σώματος πολιτικοί «τσαμπουκάδες» με όρους α)Τα πράγματα θα μπορούσαν να έχουν γίνει καλύτερα, β)Αυτούς τους αδικήσατε και αυτούς όχι, και γ)Καταπατήθηκε το δικαίωμα της ατομικής ελευθερίας κλπ κλπ.
Πάντα οι Αντιπολιτεύσεις έχουν ανάγκη έναν «Δράκο» για να μάχονται μαζί του ως σύγχρονοι «Δον Κιχώτηδες» ώστε να σιγουρέψουν την δική τους ευδοκίμηση.
Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως σήμερα με την κατάσταση ως έχει, δεν υπάρχει «Δράκος». Συνεπώς θέλει άλλου είδους ευφυία η εποχή.
Επιστροφή