«Τον Βαραβά, τον Βαραβά»
Οι Έλληνες καταλαβαίνουμε με αναλογίες (analogies). Δυστυχώς δεν μπορούμε να πέψουμε την θεωρία και να την εφαρμόσουμε στην συνέχεια. Στα ομαδικά αθλήματα λοιπόν πχ ποδόσφαιρο, μπάσκετ κλπ κάνουμε αναλαμπές σαν διάττοντες αστέρες και μετά λιποθυμάμε. Τα ομαδικά αθλήματα θέλουν «μαέστρο», οργάνωση, κουλτούρα, ταυτόχρονη επιμονή, κοινό όραμα, σύμπνοια κλπ. Το χειρότερό μας είναι οι δύο από τις παραπάνω λέξεις «οργάνωση» και «σύμπνοια».
Δυστυχώς είμαστε των ατομικών αθλημάτων και θεμάτων ή έτσι νομίζουμε Στα ατομικά (προσωπικός ηρωισμός) πάμε καλύτερα και με μεγαλύτερη διάρκεια (πχ Μίλτος Τεντόγλου).
Οι φωτιές λοιπόν είναι ομαδικό άθλημα και κυρίως σβήνονται τον χειμώνα. Ανήκουστα πράγματα για εμάς, α)Σαν λαός έχουμε δυσανεξία στην οργάνωση (πως λέμε στην γλουτένη/λακτόζη). Πετάμε φλύχταινες.
Μεταξύ άλλων και «γιατί να γίνεις εσύ αρχηγός;» και β)«Σβήνονται τον χειμώνα; Μα δεν έχουμε φωτιές τον χειμώνα!». Τότε όμως γίνεται η οργάνωση. Τότε σχεδιάζονται όλα. Τότε γίνεται η προετοιμασία σε έμψυχο και άψυχο υλικό. Τότε πιθανά προετοιμάζονται οι αμυντικές ζώνες και συντονίζονται οι εμπλεκόμενες υπηρεσίες μεταξύ τους.
Δυστυχώς εμείς εκτός περιόδου έκτακτης ανάγκης είμαστε στις «σόδες του συμποσίου», είμαστε «τζιτζίκια του καλοκαιριού» και το χειρότερο όταν μπαίνουν στο τραπέζι διλήμματα όπως α)Προσλήψεις ή οργάνωση η φωνή λέει «τον Βαραβά, τον Βαραβά», β)Υποδομές ή αυξήσεις, η φωνή λέει «τον Βαραβά, τον Βαραβά», γ)Ασφάλιση του σπιτιού ή καλά μωρέ σιγά μην καεί το δικό μου σπίτι, η φωνή λέει «τον Βαραβά, τον Βαραβά (το έκανα και εγώ στο σπίτι μου στο Μάτι και μου έμεινε ο Βαραβάς -138 ευρώ τον χρόνο - στο χέρι».
Το «στείλτε αεροπλάνα», ακόμα και αν έρθουν, δεν σε σώζει από μόνο του. Τόσο απλό.
Επιστροφή