Το Μαντρί και ο Λύκος
Οι Έλληνες έχουμε δύο ταλέντα α)Το «φιλότιμο», το οποίο δεν υπάρχει σαν λέξη/έννοια σχεδόν σε καμία άλλη γλώσσα και β)Η «Διχόνοια». Από την εποχή της Μυθολογίας ακόμα και την εποχή του Χρυσού Αιώνα του Περικλή, είμαστε οι «Λιονέλ Μέσσι» της εσωτερικής φαγωμάρας. Το κατ’ εξοχήν γήπεδο που ξεδιπλώνουμε αυτό το ταλέντο είναι η «πολιτική». Χρησιμοποιούμε ακόμα και τη λέξη «Βυζάντιο» για να περιγράψουμε καταστάσεις με πισώπλατα χτυπήματα, διχόνοιες, συνωμοσίες και αλληλοσπαραγμούς.
Η θεατρική παράσταση της «Διχόνοιας» σήμερα παίζεται στη θεατρική αίθουσα «ΣΥΡΙΖΑ». Δύο συντριπτικές ήττες στις βουλευτικές εκλογές, μια υπέρλαμπρη (για τα δεδομένα και τα μεγέθη του κόμματος) εκλογή προέδρου, στο πρόσωπο του Στέφανου Κασσελάκη, δεν συνετίζουν τους «παίκτες/δρώντες» του ΣΥΡΙΖΑ να κάτσουν κάτω από τη μπάρα.
Να σιωπήσουν και να δώσουν έστω μια ευκαιρία στο νέο πρόεδρο να κάνει τα λάθη του με την ησυχία του ώστε αν χάσει, να τους δοθεί το ηθικό δικαίωμα να του δείξουν την έξοδο πανηγυρικά. Εξάλλου κοντός ψαλμός αλληλούια καθώς μερικοί μήνες έχουν μείνει μέχρι τις Ευρωεκλογές. Ούτε συμπόρευση τύπου Πρόεδρος Κοινοβουλευτικής Ομάδας ούτε θέσεις στην σκιώδη κυβέρνηση ούτε τίποτα.
Με αυτήν την προσέγγιση ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει «ασοβαρότητα» στις ίδιες του τις διαδικασίες και θα διαλυθεί πριν καν φτάσει στο συνέδριο του. Εκτός αν αυτό είναι ο επιδιωκόμενος στόχος. Όμως στην Ελληνική Πολιτική, όποιος βγαίνει έξω από το μαντρί τον τρώει ο κακός ο λύκος τάχιστα.
Επιστροφή